Dużo słyszałam o grze „Ślimaki to mięczaki” i byłam jej naprawdę ciekawa. „Ślimaki…” otrzymały prestiżowe wyróżnienie „Dziecięca gra roku 2019”, a na naszej grupie „Gry planszowe i edukacyjne dla dzieci” jeszcze wcześniej wygrały plebiscyt na najlepszą grę dziecięcą wydaną w 2018 roku.

Pierwsze wrażenie po otwarciu pudełka jest bardzo przyjemne. Graficznie zachwyca. Nie zmarnowano ani centymetra powierzchni, wszystko (łącznie z wnętrzem pudełka i tylną częścią planszy) wymalowane jest charakterystycznymi grafikami Macieja Szymanowicza.

Co znajdziemy w środku?

• Planszę,
• 4 kostki,
• 6 pionków w kształcie ślimaków,
• 6 kartoników oznaczających kolor gracza,
• 40 żetonów symbolizujących śmieci,
• gratisy: kartę megamocy oraz karteczkę „ta gra należy do…”

Jak grać?

Znam już „Pędzące żółwie” od Egmont i myślałam, że reguły Ślimaków będą podobne. Okazuje się jednak, że wcale tak nie jest, a zasady gry są tu trochę bardziej skomplikowane. Jedyne podobieństwo polega na tym, że w grze biorą udział wszystkie pionki, a to, kto nimi gra jest tajne. I to by było na tyle. Na początku ustawiamy wszystkie pionki na starcie i losujemy kolory ślimaków, którymi będziemy grać. Jeśli gramy w 2 lub trzy osoby, losujemy po dwa kartoniki i jest to bardzo dobry pomysł, bo utrudnia potem rozpoznanie, które pionki są czyje. Oczywiście nie ujawniamy naszych kolorów.

Sama gra polega na rzucaniu czterema kostkami i odpowiednim poruszaniem pionkami. Na kostkach wyrzucimy cztery kolory i wykonujemy cztery ruchy pionkami. Ale nie jest wcale tak prosto. Możemy się poruszać albo ślimakiem w wyrzuconym kolorze albo ślimakiem, który stoi na polu w tym kolorze. Niby drobiazg a dzięki temu trzeba główkować, planować kolejność ruchów i podejmować decyzje, które ślimaki przesunąć. Bardziej zaawansowani gracze będą się dodatkowo zastanawiać, które pionki są przeciwnika, żeby najbardziej popsuć mu szyki.

Oryginalnym zabiegiem jest to, że wygrywa ostatni w wyścigu. To też oznacza, że częściej będziemy się poruszać cudzymi pionkami niż swoimi. Mamy tu więc trochę negatywnej interakcji, ale z drugiej strony się ukrywamy, więc nie możemy dać po sobie poznać, że ktoś nam pomieszał szyki 😉

„Ślimaki to mięczaki” – moja opinia o grze

Jest to gra, która zdecydowanie wygrywa wizualnie. Świetna grafika Macieja Szymanowicza, żywe kolory, wiele szczegółów i dopracowane detale. Jednym słowem małe arcydzieło.

Plus daję również za temat, a jest nim ekologia. Nie liczy się bowiem, kto pierwszy dotrze do mety, ale kto zbierze więcej śmieci (a żeby to zrobić trzeba zwolnić kroku). Ponadto wzięto tu pod lupę las i jego małe żyjątka, ślimaki i różne owady.

Zasady gry z początku wydają się nieco skomplikowane, ale szybko można się do nich przyzwyczaić. Nie jest to trudna gra, ale jest w niej trochę kombinowania. Przeznaczona jest dla dzieci od pięciu lat i myślę, że to rozsądny przedział. Raczej ciężko byłoby dostosować ją do młodszych dzieci, dlatego moja trzylatka jeszcze trochę na nią poczeka.

Fajne jest to, że gra nie jest bardzo losowa, raczej polega na myśleniu i planowaniu ruchów. Dlatego nie znudzi się szybko, a i rodzice będą mieć też przyjemność z rozgrywki.

Jedyny minus jaki zauważyłam jest natury stricte technicznej, bo nasza plansza nie rozkłada się do końca na płasko (trochę widać na drugim zdjęciu), ale w samej grze nam to bardzo nie przeszkadzało.

Ogólnie więc moja ocena jest bardzo dobra. To ciekawa i piękna gra, warto mieć na półce.

Ślimaki to mięczaki, autor: Eugeni Castano, grafika: Maciej Szymanowicz, wiek: 5+, Nasza Księgarnia 2018.

Zapraszam również na recenzję gry „Potworne porządki” przeznaczonej dla najmłodszych dzieci (nawet od dwóch lat) i równie pięknie zilustrowanej przez Macieja Szymanowicza.

Dziękuję wydawnictwu Nasza Księgarnia za możliwość zrecenzowania gry.